Eens in de zoveel tijd zie je een film die als een wals over je heen rijdt, die als een mes door je ziel snijdt. Zo’n film is ‘Joker’ met Joachim Phoenix. Geen film voor boven de 16, boven de 18 of 21 maar boven de 30 jaar. Anders kun je de emoties die deze film oproept niet bevatten.
In november zou dochter Froukje eerst met een vriendin en later met ons gezin naar ‘Joker’ gaan. “Geen probleem, een Batmanfilm wil ik wel twee keer zien”, zei ze. Bij thuiskomst kwam ze daarop terug: “Ik heb eerst tijd nodig om deze film te verwerken”, zei ze. “Dat vrouwengezeur altijd”, dacht ik. Een week later gaan Claude en ik in Hengelo naar Joker. Na afloop zitten we verbijsterd en doodstil naar de aftiteling te kijken. Als laatsten verlaten we de zaal.
Twaalf jaar eerder. Mijn kinderen Cas, Lies en Fleur kijken een dvd: ‘Gladiator’. Ik: “De keizer heeft een hazenlip, dat kan toch niet! Wie is die acteur?” Lies: “Die acteur heet Joachim Phoenix. Maar pa, houd je mond want hij speelt heel goed!” Als ik een paar jaar later ‘Walk the Line’ zie waarin hij Johnny Cash vertolkt, ben ik definitief om: hij zingt zélf, hij is Johnny Cash. In ‘Her’ raak je ervan overtuigd dat iemand een relatie met een automatisch antwoordapparaat kan hebben. Maar in Joker zet hij een meer dan fenomenale prestatie neer. Alleen al die lach vergeet je nooit meer. De film draait nog, haast u. Maar zorg dat u ouder bent dan 30.