5 jaar geleden ben ik van Oldenzaal naar Am Kathagen in Bad Bentheim verhuisd en woon hier met volle tevredenheid: mooie omgeving, vriendelijke mensen en behulpzame ambtenaren bij de Stadtverwaltung. Ik ben een gepensioneerde leraar en een eerzaam burger: actief binnen de gemeenschap, betaal trouw mijn belastingen en heffingen en heb geen strafblad of iets dergelijks.
Ik heb sinds ik hier kwam wonen een vuilniston en ik betaal iedere maand automatisch de rekening aan Stenau Städtereinigung in Nordhorn.
Am Kathagen
Een maand geleden wordt er aangebeld en staat een man voor de deur die zegt dat hij mij een nieuwe vuilniston komt brengen en de oude op komt halen. Ik vraag naar het waarom want ik weet van niets en heb hierom niet gevraagd. “Dat weet ik niet”, zegt de man, “maar ik heb nu eenmaal deze opdracht gekregen”. Ik zeg: “Ok, we kunnen ruilen”. Maar wat blijkt: de inhoud van de nieuwe ton is veel kleiner. Ik leg hem uit dat wij een gezin met kinderen hebben en een grote ton nodig hebben. Ik weiger dus mijn ton te ruilen. De man: “We ruilen en dan vraagt u toch opnieuw een grotere ton aan?” Ik leg hem uit dat dit onzin is want de door mij gewilde ton staat al hier en ik kan niet zonder.
De man pakt zijn mobiele telefoon en belt iemand die zijn opdracht bevestigd. Ik vraag: “Geef mij die man even dan praat ikzelf met hem.” De man aan de andere kant van de lijn wil mij echter niet te woord staan. Ik zeg tegen de chauffeur dat ze maar contact met mij op moeten nemen en hij vertrekt onverrichterzake.
Tien dagen later komt mijn buurman Heinz opgewonden aan de deur: “De vuilniswagen heeft niet alleen je vuilnis maar ook je vuilniston meegenomen! Is dat de bedoeling? Mijn vrouw rent achter de vuilniswagen aan maar komt zonder vuilniston terug: “De vuilnismannen zeiden dat ze slechts een opdracht uitvoerden en ook niet wisten waarom. De vuilniston kreeg ik niet mee”. Ik met mijn auto er naartoe en zet mijn auto voor de vuilniswagen want ik wil mijn vuilniston terug. De vuilnismannen weigeren mij mijn vuilniston terug te geven en lachen mij uit.
Drie dagen later worden wij gebeld door een mevrouw van Stenau: “Kunnen we een nieuwe vuilniston brengen?” De dag erop staat hij voor onze deur: exact dezelfde die we hadden.
Onze nieuwe, oude vuilniston
Eergisteren bracht de post een brief van Stenau. “Eindelijk een uitleg voor de gang van zaken en een excuus”, denk ik. Maar tot mij verbazing zit er een rekening in voor Personaleinsatz incl. Standzeit: 119 euro. Mijn vrouw: “Betaal nou maar. Van zulke mensen en bedrijven kun je toch niet winnen. Straks ben je nog meer geld kwijt.”
Honderd jaar geleden schreef Franz Kafka boeken over vervreemding en bureaucratie. Dankzij instellingen als Stenau is dit nog steeds actueel. En weet u wat het motto van dit bedrijf is: ‘Besser geht’s nicht!’