8 december 2020 Google Nieuws biedt mij een gepersonaliseerd news item aan: De laatste dag van John Lennon. Na de eerste alinea moet ik stoppen. Door de tranen kan ik niet lezen. Ik wil dit niet lezen. Ik wil hem levend in mijn herinnering houden: strijdbaar en optimistisch.
8 december 1980 Veertig jaar geleden. Het is als de dag van gisteren. Waar blijft de tijd? Ben ik al zo oud? Die donkere decemberavond dat het bericht kwam dat John Lennon was vermoord. Mensen in de hele wereld die de straat opgingen met kaarsen en huilend All you need is love zongen. Soms kan ik het nog niet geloven. Waarom in godsnaam en waarom hij?
Ik was 26 jaar. De dood had op gepaste afstand zijn intrede gedaan in mijn leven: ver weg in Amerika was Kennedy vermoord en mijn beide oma’s waren begin jaren zeventig overleden. Begin dat jaar was mijn fantastische opa Herman heengegaan. Maar ik was getrouwd met een lieve vrouw, had een baan als onderwijzer en net een huis gekocht. De wereld lag aan mijn voeten en de toekomst leek rooskleurig en oneindig.
De dood van John Lennon schokte mij in mijn ziel, in mijn Zijn. Tot dan had ik het kinderlijke geloof dat ik nog even kinderen zou krijgen en dan lang en gelukkig zou leven: Obladi Oblada until I’m sixty-four zoals dat vrolijk in de Beatlesliedjes werd bezongen. Er zou een tweede kabinet Den Uyl komen en in de wereld zou het goede overwinnen. En toen, toen op die fatale dag werd John, mijn grote held, afgeslacht door een gek. Hoe was het in godsnaam mogelijk? In wat voor wereld leefden we?
April 2008 zijn we met ons gezin in New York. In Central Park bezoeken we Strawberry Fields, het John Lennon monument. Dit is heilige grond. Lies en ik knielen. Hier voelen we Johns optimisme en idealisme. Even later staan we voor de Dakota Building, het appartement van John en Yoko. De portier wijst ons de plek aan waar hij stierf. We leggen bloemen neer. Lies is niet weg te krijgen van de plek.
Door Lies en Fleur heb ik John terug gevonden in Liam Gallagher. Hij is Beatles fan, zelfverklaard Lennon adept en bevriend met Yoko. Zijn optredens zijn explosies van energie en saamhorigheid, zijn teksten getuigenissen van hoop en optimisme:
All I know is I can be, everything I want to be
Life is short so don’t be shy, spread your wings and learn to fly
Soul love, soul love, come into my world
It’s all for you, everything I do, it’s all for you
Thank you for the sun, the one that shines on everyone
Who feels love
Now there’s a million years between my fantasies and fears
I feel love
In IJsland zijn de lichten van de Imagine Peace Tower inmiddels weer gedoofd. Ieder jaar van 9 oktober tot 8 december zendt het kilometers hoge lichtsignalen uit. Zij staan symbool voor liefde en optimisme; een mens kan niet zonder. Lennon Lives Forever zoals Liam zingt. John leeft: in Liverpool, in New York, in Liam, in ons.