De Cavern Club: heilige grond in Liverpool. Sinds ik mijn eerste singeltje “Yesterday” kreeg, hadden de Beatles meer relevantie dan Jezus in mijn leven. De kelder in the Cavern Club was mijn denkbeeldige nieuwe kerk. Hier was alles begonnen voor John, Paul, George en Ringo, en voor mij. 22 november j.l. was het zover. Wanneer Claude en ik de trappen afdalen, worden we ondergedompeld in de klanken van ‘Love me do’. Achter in de zaal speelt een bandje Beatlesnummers. Een van de gitaristen lijkt op Paul! De wanden hangen vol met foto’s van de Fab Four en andere grote artiesten die hun muzikale kunnen persé hier wilden tonen. Tussen de foto’s krabbels van fans van over de hele wereld die op de muren hun diepste gevoelens kwijt moesten. De ruimte gevuld vol met mensen die hun hele leven al huilen, lachen, werken, oud worden met de gedachte: “Zonder de Beatles had ik niet echt geleefd.”
De volgende dag: we zitten in de bus op weg naar John Lennon Airport. Een Engelse vrouw vraagt wat wij gedaan hebben in Liverpool. We vertellen enthousiast over ons bezoek aan de Cavern Club; onze heilige graal. Dan zegt een oude, sjofele man naast haar: “Alleen jammer dat de echte club afgebroken is.” Verstaan we hem wel goed of is die vent gek? Ik pak mijn Iphone en kijk op Wikipedia. Het is alsof de hemel naar beneden komt: in 1973 is de Cavern Club afgebroken voor de aanleg van een metrolijn – die er uiteindelijk niet kwam. Na de dood van John Lennon in 1980 kwam er een enorme behoefte aan authentieke Beatlesherinneringen. In 1984 werd een paar huizen verder de nieuwe Cavern Club gebouwd – met enkele stenen van de oude, wordt troostend vermeld. Als het vliegtuig opstijgt, voelen we ons belazerd en verweesd.