Hij staat op mijn l.p.-wand tussen de groten de muziekgeschiedenis. Daar rechts bij Bowie, Debby Harry en Madonna: Ennio Morricone. Hij heeft het genre ‘filmmuziek’ een nieuwe dimensie gegeven. De muziek werd leidend en de acteurs moesten ernaar bewegen.
Once upon a time in the West maakte een verpletterende indruk op mij. Tot dan toe had ik meegekeken met mijn ouders naar ‘ouderwetse’ cowboyfilms. Ik vond die oubolllig: er was een held – meestal John Wayne – die een probleem kwam oplossen in een dorp. Hij had dan twee obstakels uit de weg te ruimen: een boef die anderen kwaad deed en een vrouw die op hem verliefd werd. De boef werd gevangen en de film eindigde met een huilende vrouw die haar held uitzwaaide. Het recht had weer gezegevierd!
Maar dan de film van Sergio Leone: duidelijk ook een gevecht tussen goed en kwaad maar het beeld was minder eenduidig: er werd een kind afgeknald, de prostituee (Claudia Cardinale) had een gouden hart en de boef had staalblauwe ogen – eerder had de boef een onverzorgd uiterlijk met bruine ogen maar Frank zag er op het eerste gezicht verzorgd en sympathiek uit.
Op de filmset van Once upon a time in the West stonden grote luidsprekers opgesteld. Daar schalde de muziek uit die paste bij sleutelscènes in de film: The grand Massacre, Arrival at the station, On the roof of the train, Final Dual en Farewell Cheyenne. De filmmuziek was klaar voordat de eerste opnamen begonnen. En de hoofdrolspelers hadden hun eigen melodie: Jill (Claudia Cardinale), Frank (Henry Fonda ), Cheyenne (Jason Robards) en natuurlijk Harmonica (Charles Bronson).
Onvergetelijke melodieën die bij hele generaties beelden en gevoelens uit die tijd oproepen. Liet mijn moeder mij in mijn jeugd musicals My FairLady en West Side Story zien, mijn kinderen zette ik rond hun veertiende voor de tv en liet hen Once Upon a Time in the West zien. De basale strijd tussen goed en kwaad op deze theatrale en indringende manier uitgevoerd, zag ik als onontbeerlijk in de opvoeding. Waar eerdere generaties hun kinderen voorlazen uit de bijbel, volgde op het voorlezen van Jip en Janneke en het zelf lezen van De bende van Rode Zorah en Anne Franks Dagboek, voor Thijs, Cas , Lies, Fleur en Tom het kijken naar deze film.
Ennio Morricone heeft laat internationale erkenning gekregen voor zijn oeuvre. Dat lag deels aan hemzelf omdat hij geen woord Engels sprak. Zijn focus en leven was gericht op Italië. Voor dit taalgebied schreef hij de meeste muziek, met name voor de tv. Uiteindelijk kreeg hij in 2015 zijn verdiende Oscar voor de muziek bij The Hateful Eight – een fantastische western geregisseerd door Quenten Tarantino. Is nu te zien op Netflix. Kijken én luisteren dus!