De wens bij een roze kerstboom

Mijn pink kerstboom staat weer voor het huis! Het begon als een eenmalig geintje als tegenwicht tegen de kneuterige gezelligheid met de kerst – waar ik trouwens ook van houd. Maar het in het oog springende roze plastic staat nu alweer voor het vijfde jaar en is niet meer weg te denken uit het straatbeeld van Am Kathagen. Eind november vragen grootouders met kleinkinderen waar de boom blijft. Maar er zijn ook mensen die het minder waarderen!

In Bad Bentheim heeft de gemeente de traditionele stadsverlichting ook dit jaar weer vroeg aangebracht. Wacht men in Nederland meestal tot de Sint het land uit is, in Duitsland worden reeds half november de eerste versierselen aangebracht: vallende sterren aan de straatlantaarns en verlichte sierslingers rond de rijkelijk aanwezige dennenbomen. Het zorgt samen met de smalle straatjes op de rotsachtige heuvel voor een uniek-gezellige sfeer.

Opvallend is de kerstpiramide op de markt. Het is een traditie uit het Ertsgebergte in de Adventstijd. De Bentheimer versie is een geschenk van partnerstad Wolkenstein, een stadje gelegen in het voormalige Oost-Duitsland. De toren bestaat uit drie etages met beschilderde houten figuren. De onderste geeft het kerstverhaal weer, de middelste historische figuren uit beide steden en de bovenste winterse kinderspelen. In het midden zien we voorbeelden uit de rijke Bentheimer traditie zoals de Kuhlkerl, de Witte Juffer en de heilige Catharina – ook de Nachtwacht komt voorbij!

In Duitsland ondersteunen de lichtversierselen het vieren van de Advent en de kerst. Aan de de voordeur hangt een adventskrans en velen hebben naast de kerstboom een kerststal staan. In Nederland is men veel speelser en uitbundiger in het aanbrengen van de kerstversierselen aan en bij het huis. Hele gevels worden verlicht met lampjes in diverse kleuren. Kerstverlichting heeft niets  meer met de naderende zonnewende of de komst van de verlosser te maken maar is meer een uiting van individuele profileringsdrang.

Mijn felroze boom aan Am Kathagen trekt veel bekijks. De straat is onderdeel van de Toddenweg en is mede door het uitzicht over het Münsterland een geliefde wandelroute. Nederlandse voorbijgangers kunnen mijn alternatieve kerstboom wel waarderen. De Duitsers zijn verdeeld. Velen vinden het té opvallend en houden vast aan de oude tradities. ’s Avonds gaan de luiken dicht; gezelligheid houd je voor jezelf. Directe kritiek geven ze niet. Het blijft bij: Ach, je hebt de boom weer opgezet?, of: Een kerstboom is toch groen? Je ziet ze denken: Die rare Hollanders ook altijd. Maar dat houden ze voor zich. Aardige mensen die Duitsers!

Voor de komende maanden heb ik een lang gekoesterde wens waarvan ik al vijf jaar op vervulling hoop: Ik wens mij een dik pak sneeuw! Ik wil ’s morgens wakker worden in een sprookjeswereld met witte daken. Met Claude wil ik hier in Bad Bentheim ingesneeuwd raken, afgesneden zijn van de wereld en opgesloten zitten: de elektriciteit en de verwarming vallen uit zodat we bij het kaarslicht ons warmen bij de houtkachel; de waterleiding is bevroren zodat we gedwongen zijn onze voorraden bier en zelfgemaakte vruchten-schnaps aan te spreken. Zo’n winter wil ik in Bad Bentheim!